تلخ ترین جدایی

به سلامتی تو …

تویی که این متن رو میخونی

تویی که دلت شکست ولی مرام داشتی تنها موندی …

اما معرفت داشتی …

تو دختری که

تو این روزای سخت از خیلی نامردای مرد نما

مقاومتری محکمتری…

تو پسری که

تو این روزای سخت از خیلی زن نماهای سنگدل

با احساس تری ، لطیفتری

به پشت درب باورت، مسافری نشسته است
مسافری که از خودش، برای تو کشیده دست

بدون آب پشت سر، به سوی قلبت آمده
مسافری که بغض او، غرور لحظه را شکست

ذغال سرخ انتظار، و بوی قلب سوخته
دری به غصه کرده باز، کسی که درب خنده بست

بدون کوله و غذا، شبی که زوزه می کشد
سکوت ضجه می زند، دقیقه ها ،همان که هست

دری که بسته تا ابد، غمی عمیق می شود
سکوت و بغض می جود، به روی سفره ی شکست

مسافر از تو پر کشید به سوی روزمرّگی
سیاه زندگی به تن ، به مرگ آرزو نشست

در خلــوت دلــم . . .

بـخــاطــر تـمــام دلــواپــسی هــام ، بــرای تـسکیــن دل بـی قــرارم ،

بــرای تیـمـار زخــم هــایــم ،

بــرای خشـکـ کــردن چشــمهــای خـیـس لحـظات انتـظارم ،

بــرای بــاور صـــداقــت و زدودن ســیاهــی اعـتــمـاد ،

بــرای روشـنـی کــوره راه زنــدگـیــم ،

بــرای لمــس خــوشـبخـتی و فــریادی از تــه دل ،

بــرای شـکسـتن قلـم تـقــدیــر و تـفکــر منـجمـد انـسـان هــا ،

بــرای فــرو ریـخـتـن نمــیشودهــا و شـکستن حـصــار دل ،

بهـــــــانه ایی شـو و بیـــــا . . . !!!

عادت کرده ام

کوتاه بنویسم

کوتاه بخونم

کوتاه حرف بزنم

کوتاه نفس بکشم

تازگی ها

دارم عادت می کنم

کوتاه زندگی می کنم

یا شاید

کوتاه بمیرم

نمی دانم

فقط عادت …

مرا هر چند بشکستی

نمی خواهم شکست تو

نمی خواهم که اندوهی ببینم حتی در آن چشم مست تو.

نمی خواهم تو را هرگز نمی یابم تو را هرگز

ولی ترک خیال تو نمی دارم روا هرگز

یادت هست می گفتی :

اگر تركم كنی روزی ، تمام عمر خاموشم ؟

به یادت هست می گفتی :

نرو هرگز كه من بی تو فراموشم؟

به یادت هست می گفتی :

كه هر لحظه ، شبها ، صدایت هست در گوشم ؟

كنون آن روزها رفته

، تو هم رفتی ،

اینك من شدم تنها ،

اسیر دردها ،

غمها تمام روزها ،

شبها ،

ماهها ...

شكسته در گلو بغضم ،

به یادت اشك می ریزم

به یادت ای وجودو هستی من

به یادت میمیرم

به یادت ای امید من

اکنون دور از آشیان میمیرم

برای دوست داشتن من

دست عشق از دامن دل دور باد!

می‌توان آیا به دل دستور داد؟

***

می‌توان آیا به دریا حكم كرد 

كه دلت را یادی از ساحل مباد؟

***

موج را آیا توان فرمود: ایست!

باد را فرمود: باید ایستاد؟

***

آنكه دستور زبان عشق را

بی‌گزاره در نهاد ما نهاد

***

خوب می‌دانست تیغ تیز را

در كف مستی نمی‌بایست داد

میخواهی بروی؟

خب برو...

انتظار مرا وحشتی نیست

شبهای بی قراری را هیچ وقت پایانی نخواهد بود

برو...

برای چه ایستاده ایی؟

به جان سپردن کدامین احساس لبخند میزنی؟

برو..

تردید نکن

نفس های آخر است

نترس برو...

احساسم اگر نمیرد بی شک مابقی روزهای بودنش را بر روی صندلی چرخدار بی تفاوتی خواهد نشست

برو...

یک احساس فلج تهدیدی برای رفتنت نخواهد بود

پس راحت برو

مسافری در راه انتظارت را میکشد

طفلک چه میداند که روحش سلاخی خواهد شد

برو...

فقط برو.....

اي کاش تنها يک نفر هم مرا در اين دنيا ياري کند!

 اي کاش مي توانستم با کسي درد دل کنم!

تا بگويم که :

من ديگر خسته تر از آنم که زندگي کنم تا بداند غم شبها يم را...

تا بفهمد درد تن خسته و بيمارم را...

قانون دنيا تنهايي من است...

و تنهايي من قانون عشق است....

و عشق ارمغان دلدادگيست...

و اين سرنوشت سادگيست...

شکسته ام ...

میفهمی ؟

به انتهای بودنم رسیده ام ...

اما اشکــ نمی ریزم ...!

پنهان شده ام پشت لبخندی که درد می کند ...!

ای کاش که من پیر شوم در بغلت
با دست تو زنجیر شوم در بغلت
پرواز پر از حس رهایی ست ولی
ای کاش زمین گیر شوم در بغلت
.
.
ای دلبر ما مباش بی دل بر ما
یک دلبر به ، به که دوصد دل برما
نه دل بر ما نه دلبر اندر بر ما
یا دل بر ما فرست یا دلبر ما
.
.
همین امروز یا فردا تو را از دست خواهم داد
چگونه بگذرم از تو بگویم هرچه باداباد ؟
مگر هر قصه ی شیرین شبی پایان نمیگیرد ؟
و تو آن قصه ای هستی که بی آغاز میمیرد …
فرستنده : مجید

بیا ای سرخوشی های شانه

بیا بنشین کنارم،نازدانه!

چراغ خانه را روشن تر کن

به دست افتاب جاودانه

دمی این خسته را حال دگر بخش

ببر با خود مرا تا بیکرانه

لبانت چشمه اب حیات است

کمند ماهیان رودخانه

لباس شادمانی کرده بر تن

هلال عید پشت بام خانه

نشسته صبحدم بر قاب کلکین

شبیه قمری و گل _عاشقانه

بچین از دامن ان باغ بالا

انار قندهاری دانه دانه

از کتاب گل پیراهن سارا

نگاه من که هر زمان تو را مرور می کند

خطی زهرم اتش از تنم عبور می کند

چه نازکانه پیچ می خورد به شکل دود ابرو

تن لطیف تو که رقص چون بلور می کند

به پیش باغ تو اگر بیاید این خزان زده

بهار بخت خویش را پر از غرور میکند

هراس این زمان چه غم مرا که سحر عشق تو

بلا و هرچه را از این قبیل دور می کند

صفای چشم های تو ، گناه  چشم های من

مرا همیشه شرمگین ،تو را چطور می کند؟

از کتاب گل پیراهن سارا

با غمزاتی که تو خانم کنی    رخنه به دین و دل مردم کنی

جان به لب عاشق بی دل رسد    با غمزاتی که تو خانم کنی

دریا دریا به تو حسن اندراست     پرده برافکن که تلا طم کنی

غنچه به گلزار  خموشی  کند      تا تو گل  اندام تکلم  کنی

سرو ستادست مودب به جای     تا تو به رفتار  تقدم   کنی

من به  تو  اظهار  تعشق  کنم     تو ز من  ابراز  تالم   کنی

از دگران   بیش ترم دار  دوست     کز دگران پیش ترم  گم  کنی

چه زيباست لحظه اي كه باران روي دستاي منو تو ميريزد

و انگاه تمام وجودمان پر از حال و هواي عطر باران ميشود

لحظه بوسيدن دستهاي تو براي من زيباترين حال زندگيست

كنار تو كنار من زير اين باران اين  بهترين باران زندگيست